Tony Award-winning actor and playwright Harvey Fierstein re-creates his role as the unsinkable Arnold Beckoff in this film adaptation of the smash Broadway play TORCH SONG TRILOGY. A very personal story that is both funny and poignant, TORCH SONG TRILOGY chronicles a New Yorker's search for love, respect and tradition in a world that seems not especially made for him. From Arnold's hilarious steps toward domestic bliss with a reluctant school teacher, to his first truly promising love affair with a young fashion model, Arnold's greatest challenge remains his complicated relationship with his mother. But armed with a keenly developed sense of humor and oftentimes piercing wit, Arnold continues to test the commonly accepted terms of endearment--and endurance--in a universally affecting story that confirms that happiness is well worth carrying a torch for.
Εννιά χρόνια από τη ζωή ενός Εβραίου ομοφυλόφιλου, όπως τ'αφηγείται ο Χάρβει Φιρστάιν, διάσημος συγγραφέας γκέι θεατρικών έργων.
ΜΑΝΑ: Περίμενε, περίμενε, περίμενε. Προσπαθείς να συγκρίνεις το γάμο μου με το γάμο σου με τον Άλαν; (Υπεροπτικά και εξαγριωμένα) Ο πατέρας σου κι εγώ ήμασταν παντρεμένοι επί τριάντα πέντε χρόνια, κάναμε δυο παιδιά και περάσαμε μια θαυμάσια ζωή. Έχεις την τόλμη να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη δική μας; ΑΡΝΟΛΝΤ (φοβισμένα): Δεν εννοώ αυτό, μιλάω για την απώλεια. ΜΑΝΑ : Τι απώλεια είχες; Επειδή σαχλαμάριζες με κάποιο αγόρι; Από πού και ως πού να κάνεις σύγκριση μ’ ένα γάμο τριάντα πέντε χρόνων; ΑΡΝΟΛΝΤ: Μαμά έχασα κάποιον που αγαπούσα πάρα πολύ. ΜΑΝΑ: Και φυσικά λυπήθηκες. Ίσως έκλαψες και λίγο. Αλλά τι ξέρεις απ’ όσα υπέφερα εγώ; Τριάντα πέντε χρόνια ζούσα μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Αρρώστησε, τον έφερα στο νοσοκομείο και ξέρεις τι μου επέστρεψαν; Τους έδωσα έναν άντρα… και μου έδωσαν πίσω μια χάρτινη σακούλα με το ρολόι του, το πορτοφόλι και τη βέρα του. Πώς θα μπορούσες ποτέ να ξέρεις πώς ένιωσα; Μου πήρε δυο μήνες μέχρι να μπορέσω να κοιμηθώ μόνη στο κρεβάτι μας, κι ένα χρόνο για να μάθω να λέω «εγώ» Αντί «εμείς». Και τώρα θα ‘ρθεις να μου μιλήσεις για «χηρεία». Πώς τολμάς; ΑΡΝΟΛΝΤ: Τι σωστά που τα λες, Μαμά. Πώς τολμώ.(…) Άκου, Μαμά μου, για σένα ήταν εύκολο. Έχεις τριάντα πέντε χρόνια να θυμάσαι, εγώ έχω μόνο πέντε. Είχες τα παιδιά σου και τους φίλους σου να σε παρηγορήσουν, εγώ είχα τον εαυτό μου μόνο! Οι φίλοι μου βαριόντουσαν να μ’ ακούνε να μιλάω για όλα αυτά. ,που έλεγαν: «Τι κόλλησες πια εκεί και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις; Τουλάχιστον είχες έναν εραστή». Επειδή όλοι ξέρουν πως οι πούστηδες δεν αισθάνονται τίποτα. Πώς τολμώ να λέω ότι τον αγαπούσα; Εσύ τα βρήκες εύκολα, Μαμά. Έχασες τον άντρα σου, σ’ ένα ωραίο καθαρό νοσοκομείο, όμως εγώ τον έχασα εκεί χάμου. Τον σκότωσαν εκεί, πάνω στο δρόμο. Σκοτωμένος από μια συμμορία αληταράδων με ρόπαλα του μπέιζ-μπωλ. (Η μαμά φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο). Από παιδιά. Παιδιά που τα δίδαξαν άνθρωποι σαν κι εσένα. Γιατί όλοι ξέρουν πως οι ανώμαλοι δεν έχουν καμιά αξία! Οι ανώμαλοι δεν αγαπάνε! Κι αυτοί που αγαπήσανε, καλά να πάθουν!
Ο Άρνολντ που βιώνει από πολύ νωρίς την σεξουαλικότητά του και που είναι απόλυτα συμφιλιωμένος μ’ αυτήν, είναι ερωτευμένος με τον Εντ, αλλά πληγώνεται γιατί ο Εντ δεν είναι σίγουρος για την δική του,αν και το κοινό αντιλαμβάνεται ότι διστάζει γιατί υπολογίζει και φοβάται τις αντιδράσεις του περιβάλλοντός του. Αργότερα, στο δεύτερο μέρος της τριλογίας, ο Άρνολντ ερωτεύεται τον Άλαν, έναν πολύ νεότερο και όμορφο νεαρό και μαζί προσπαθούν να οικοδομήσουν μια σταθερή σχέση. Η ευτυχία τους διαρκεί λίγο' ο Άλαν δολοφονείται από μια συμμορία, προσπαθώντας να βοηθήσει κάποιους ομοφυλόφιλους που δέχονταν επίθεση, και η απώλειά του συντρίβει τον Άρνολντ και τον βυθίζει σε κατάθλιψη. To τρίτο μέρος βρίσκει τον Άρνολντ να πενθεί τον αναπάντεχο και τραγικό θάνατο του Άλαν, να αγωνίζεται για την ανατροφή του δεκαπεντάχρονου Ντέηβιντ που είχαν αποφασίσει να υιοθετήσουν, να έχει επανασυνδεθεί με τον Εντ και να αναμένει την κοινωνική λειτουργό που θα αποφασίσει για την καταλληλότητά του ως θετού γονέα και την μητέρα του για να έχουν επιτέλους το επί μακρόν προσδοκώμενο «ξεκαθάρισμα»...
Το έργο είναι ημιαυτοβιογραφικό' ο Φέρστιν μετέφερε τις εμπειρίες του και έδωσε αυθεντικότητα στην «Ερωτική Τριλογία» του. Με τιμιότητα, ειλικρίνεια και κουράγιο και χωρίς απολογητικό ύφος, γράφει για τα ζητήματα και τις καταστάσεις που αφορούν στη ζωή των ομοφυλοφίλων: το coming out, τον χωρισμό, την βία εναντίον τους, την απώλεια του εραστή, τις σχέσεις με τους οικείους τους, τον φόβο της μοναξιάς, τις τολμηρές πλευρές της σεξουαλικής ζωής, και όλα αυτά μεταδίδοντας ταυτόχρονα το gay χιούμορ και το πάθος μαζί με έναν καλά μετρημένο βαθμό θυμού για την ομοφοβία του κόσμου. Αποκαθιστά δε, την εικόνα των drag queens, απεικονίζοντάς τους όπως είναι στην πραγματικότητα: ανθρώπινοι με ίδιες αγωνίες και φόβους όπως όλοι και όχι αξιολύπητα πλάσματα ή εξωτικές ντίβες όπως συνήθως παρουσιάζονται.
Η «Ερωτική Τριλογία», που αποτελεί μια μελέτη πάνω στον χαρακτήρα του Άρνολντ, περνάει μέσα από την κωμωδία και το δράμα και ισορροπεί με επιτυχία προκαλώντας στον θεατή γέλιο, δάκρυ, θυμό, συγκίνηση και προβληματισμό πάνω σε ζητήματα όπως η ομοφοβική βία, η υιοθεσία από ζευγάρια ομοφυλοφίλων, η αξίωση σεβασμού στην διαφορετικότητα και σε όσους την εκφράζουν έξω από τις συνηθισμένες νόρμες και τα τυποποιημένα καλούπια.
Ο Χάρβεϋ Φέρστιν περιγράφει με ακρίβεια τα συναισθήματα των ηρώων του και με την ίδια ακρίβεια καταγράφει το χρονικό της αναζήτησης αγάπης, σεβασμού και αποδοχής του Άρνολντ, από έναν κόσμο στον οποίο ποτέ δεν ανήκε πραγματικά. Μιλάει για την μοναξιά του, την ανασφάλεια για την εμφάνισή του, την δειλία που κάποτε τον παραλύει, την ενδόμυχη θλίψη που του προκαλεί η ιδέα ότι η μητέρα του τον απορρίπτει, την ανάγκη του να αγαπήσει και να αγαπηθεί, την προσπάθειά του να κάνει μια σχέση με διάρκεια.
Για πολλούς κριτικούς πάντως, απετέλεσε έκπληξη το ότι ο συγγραφέας δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τα στερεοτύπα των ομοφυλοφίλων, όπως και το γεγονός ότι στο έργο του οι χαρακτήρες λειτουργούν με μια ελευθεριότητα που δεν μοιάζει λογική για ένα έργο που γράφτηκε την δεκαετία του 80 και προτίμησε μια νοσταλγική αναδρομή στην ζωή των gay πριν τον τρόμο του Aids.
Η κινηματογραφική διασκευή της «Ερωτικής τριλογίας» δεν είχε την μαγεία τoυ θεατρικού έργου που μετέφρασε στα ελληνικά ο Ανδρέας Αγγελάκης, ούτε βέβαια και την διάρκεια της θεατρικής παράστασης, που περιορίστηκε ακριβώς στον μισό χρόνο. Και ευλόγως θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος προς τι η μνεία της σε ένα βιβλιογραφικό blog.
Αξίζει όμως μια ιδιαίτερη αναφορά γιατί οι κριτικές για την ταινία άνοιξαν έναν διάλογο σχετικά με την ομοφοβική τακτική του Χόλλυγουντ να χαρακτηρίζει ως «γενικού ενδιαφέροντος» τις gay ταινίες, το ίδιο, δηλαδή, που συμβαίνει και με την περιγραφή των βιβλίων, με την ίδια θεματογραφία, από τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.
Οι εταιρείες διανομής επιλέγουν να διενεργούν την διαφημιστική εκστρατεία τους παραβλέποντας την «ομοφυλοφιλικότητα» των φίλμς που έχουν καθαρά gay θέμα. Συνήθως αποκρύπτουν το πραγματικό περιεχόμενο τους ή προσδιορίζουν τις «ανησυχίες» και τους προβληματισμούς ως «καθολικούς». Το ίδιο κάνουν και οι κριτικοί του κινηματογράφου, όπως, ακριβώς το ίδιο κάνουν και οι κριτικοί του βιβλίου.
Όταν λοιπόν o γνωστός Αμερικανός κριτικός Roger Ebert έγραψε ότι «έτσι κι αλλιώς, η "Ερωτική Τριλογία" δεν είναι ένα gay έργο, αλλά είναι απλά η ιστορία κάποιων ανθρώπων που αγαπιούνται μεταξύ τους και που τυχαίνει να είναι άνδρες» έλαβε την απάντηση από συνάδελφό του: «αν ένα φιλμ που αποτυπώνει τον έρωτα μεταξύ ανδρών δεν είναι gay έργο, τότε ποιος είναι ο ορισμός του gay;» Η συζήτηση σχετικά με την ομοφοβική στρατηγική του μάρκετινγκ των gay φιλμς συνεχίστηκε με αναφορές στις δηλώσεις γνωστών σκηνοθετών και ηθοποιών(Γουίλιαμ Γουάιλερ, Ροντ Στάιγκερ, Γουίλιαμ Φρήντκιν) που ακολούθησαν το ίδιο ιστορικό σχέδιο των δηλώσεων όσων εμπλέκονται με την παραγωγή και την προώθηση των ταινιών. Οι εταιρείες παραγωγής επωφελούνται μεν από την θεματολογία των "gay, but not gay" ταινιών, αλλά ταυτόχρονα μειώνουν την σημασία τους και χειρίζονται το ομοφυλόφιλο κοινό που διψασμένο για αντιπροσώπευση στην mainstream κουλτούρα σύρεται στις αίθουσες για να πάρει ό,τι μπορεί να πάρει.
Και σε ό,τι αφορά ειδικά στην «Ερωτική Τριλογία», είναι πολλοί όσοι ισχυρίζονται ότι η άρνηση της ισχύος της «ομοφυλοφιλικότητας» της ταινίας με τους δικούς της όρους, και η προώθησή της με όρους γενικούς, μπορεί να οδηγεί το ετεροφυλόφιλο κοινό στις αίθουσες για να δει ένα έργο που αφορά σε ομοφυλόφιλους - γιατί ΕΙΝΑΙ ένα gay έργο -, αλλά την ίδια στιγμή το φίλμ «μολύνεται» από την ομοφοβία της διαφημιστικής καμπάνιας. Κι αυτό από μόνο του υπονομεύει το αντιομοφοβικό μήνυμα που ο συγγραφέας θέλει να περάσει.
Respect Marcus..... Θα συμφωνησω και εγω με τον yianang εξαιρετικα σχολια. Αυτη η ταινια ειναι απο τις αγαπημενες μου ισως γιατι τοτε και εγω εκανα τα πρωτα μου βηματα στην νυχτα της Αθηνας και διψουσα για ταινιες με τετοιο περιεχομενο.Σε μερικα πραγματα ταυτιζομουν με τον πρωταγωνιστη(ποσες φορες ξυπνουσα πιο νωρις να φρεσκαριστω να με δει ο αλλος "ομορφη"...ανασφαλειες). Πιστευω οτι αξιζει καποιος να την δει ειδικα τα νεα παιδια θα δουνε μια αλλη εποχη που σε μερικα σημεια της ειναι και σημερινη.
